The Most Interesting Places In The World

There are many interesting and amazing places in the world that everyone wants to visit. In my opinion the most interesting places are following:

Նամակ թշնամուդ

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով,

Հավատ մի ծով ահագին:

Էն սև ծովում տառապելով

Լող է տալիս իմ հոգին:

               Հովհաննես Թումանյան

   Կարդալով մեծ գրողի այս տողերը , ես միանգամից մտաբերեցի 1915 թ.-ի ապրիլի 24-ի ցեղասպանությունը Օսմանյան թուրքիայի կողմից: Բնաջնջվեց ավելի քան 1.5 միլիոն հայ:  Հայ ժողովուրդը զրկվեց իր բնօրրանից, իր հայրենիքի մեծագույն մասից: Մենք այդ ժամանակ չունեինք սեփական պետություն և բանակ:  Ցեղասպանությունը մեծագույն հանցագործություն է մարդկության դեմ:  Ոչ բոլոր պետություններն են ճանաչել մեծ եղեռնը՝ ցեղասպանությունը: Ամեն տարի ապրիլի  24-ին հարյուր հազարավոր հայեր են այցելում ծիծեռնակաբերիդի հուշահամալիր, հարգանքի տուրք մատուցելու մեր անմեղ զոհերի հիշատակին:
     Հենց այս թեմայով էլ գրում եմ իմ նամակը թշնամուն, իմ հասակակից բոլոր երեխաներին , որ նրանք թերթեն պետմության էջերը, ճանաչեն և դատապարտեն իրենց մեծերի կողմից կատարված ոճրագործությունը: Մեր վերքերը չեն սպիացել , թող իմանա մեր թշնամին: Իսկ 2015թ.-ին լրանում է այդ ոճրագործության 100 տարին: Ես հույս ունեմ նամակին կմիանան աշխարհի բոլոր իմ հասակակիցները , և նամակս ուղղված թշնամուն տեղին է և անդրդվելի:

Վատ և լավ քաղաքացի

Նախ՝ քաղաքացի ասելով հասկանում ենք անձ, որը ունի տվյալ երկրի քաղաքացիություն և բնակվում է այդ երկրում:
Քաղաքացիները կարող են լինել լավ կամ վատ: Վատ քաղաքացիները սովորաբար չեն մտածում երկրի մասին, մտածում են միայն սեփական անձի մասին և անում են ամեն ինչ իրենց շահերի համար: Լավ քաղաքացիները մտածում են ոչ միայն իրենց մասին, այլև պետության ու հասարակության մասին:
Մարդիկ ի ծնե չեն լինում լավ կամ վատ քաղաքացի, այլ դառնում են այդպիսին կախված դաստիարակությունից և շրջապատից: Մարդիկ բաժանվում են մի քանի խմբերի՝ դրանք լավ և վատ քաղաքացիներն են: Ինչպես գիտենք, մենք ապրում են ոչ այնքան լավ պայմաններում, դրա պատճառն այն է, որ վատ քաղաքացիները եսասեր են, մտածում են միայն իրենց մասին: Մեր երկիրը չի բարգավաճում, քանի որ լավ քաղաքացիները քիչ են: Մարդկանց վատ կամ լավ դառնալու վրա ազդում են շրջապատը, ընտանիքը, դաստիարակությունը, այդ իսկ պատճառով մարդիկ տարբերվում են միմյանցից: Հիմա քաղաքացիների կեսից ավելին չի մտածում երկրի ապագայի մասին: Վատ քաղաքացին աղտոտում է քաղաքը, շրջակա միջավայրը, իսկ լավ քաղաքացին, ընդհակառակը, տեսնելով, որ մարդիկ աղտոտում են քաղաքը, փորձում է թույլ չտալ: Պետք է վեր կենալ և պայքարել, այլ ոչ թե լքել հայրենիքը: Պետք է մնալ և պայքարել, որպեսզի երկիրը բարգավաճի ու հզորանա: Պետք է լինել լավ քաղաքացի, ոչ թե վատ քաղաքացիների շարքին միանալով կործանել մեր երկիրը:

Երվանդ Քոչար

Երվանդ Քոչարը (իսկական ազգանունը՝ Քոչարյան) 1918 թ-ին ավարտել է Թիֆլիսի Ներսիսյան դպրոցը, 1915–18 թթ-ին միաժամանակ սովորել է Գեղարվեստը խրախուսող կովկասյան ընկերության նկարչության դպրոցում (դասատու՝ Եղիշե Թադևոսյան), 1918–19 թթ-ին՝ Մոսկվայի Ազատ գեղարվեստի արվեստանոցների վերջին կուրսում (ղեկավար՝ Պյոտր Կոնչալովսկի):1919 թ-ին նկարչություն է դասավանդել Թիֆլիսի հայկական դպրոցներում, 1921 թ-ին՝ բարձրագույն պետական տեխնիկական արվեստանոցներում: 1918–22 թթ-ին ստեղծել է գույնի նուրբ զգացողությամբ, հոգեբանական խնդիրներ արծարծող, ջերմ ու հուզական կտավներ («Կշռաքարերով նատյուրմորտ», 1918 թ., «Ջութակ», 1919 թ., «Նկարչի մոր դիմանկարը», 1919 թ., «Ըմպանակով կինը», 1920 թ., և այլն), որոնցով դրսևորվել են Քոչարի արվեստին բնորոշ ռացիոնալիզմը, սիմվոլիստականմտածելակերպն ու ձգտումը պլաստիկ ծավալային ձևին:1922 թ-ին եղել է Կոստանդնուպոլսում, Վենետիկում (դիմաքանդակների համարարժանացել է արծաթե մեդալի), ապա՝ Ֆլորենցիայում, Հռոմում, 1923 թ-ից՝ Փարիզում,որտեղ ստեղծագործել է և ցուցադրվել նշանավոր սալոններում: Այդ շրջանի գործերում («Ղազարոսիհարությունը», 1923 թ., «Տեսիլք», 1924 թ., «Սրճարան», 1925 թ., «Պտուղներով հուրին», 1926 թ., և այլն) նկատելի է ժամանակակից հոսանքների և ձևերի համադրումը, որի հանրագումարը«Ընտանիք-սերունդներ» (1925 թ.) կտավն է: Քոչարն այդ շրջանում ստեղծել է նկարչությաննոր տեսակի՝ եռաչափ (տարածական) երկ (1926 թ.). մեկ կտավի փոխարեն նկարել է նույնառանցքով միմյանց զոդված թիթեղներին: Ուրբանիզացիայի և տեխնիկայի դեմ է նրա«Մարդը և քաղաքը» (1933 թ.) շարքը: 1935 թ-ին մասնակցել է Պրահայում, Բռնոյում,Բրատիսլավայում, Նյու Յորքում և Բրյուսելում, 1936 թ-ին՝ Լոնդոնում կազմակերպված ֆրանսիացինկարիչների ցուցահանդեսներին: 1936 թ-ից ապրել և ստեղծագործել է Երևանում, մասնակցելտեղի և միութենական ցուցահանդեսների: Պահպանելով նորարարական որոշձևամիջոցներ՝ դիմանկարում կարևորել է բովանդակությունը, բնորդի անհատականնկարագրի ու ներաշխարհի բացահայտումը. գեղարվեստական վարպետությամբ արվածգործերից են «Ինքնանկարը» և «Ա. Մովսիսյանի դիմանկարը» (երկուսն էլ՝ 1936 թ.): 1936–56 թթ-ին ստեղծել է Մաքսիմ Գորկու, Ալեքսանդր Պուշկինի,Հովհաննես Աբելյանի, Խաչատուր Աբովյանի, Տիգրան Չուխաճյանի և այլ նշանավորգործիչների կիսանդրիներ ու արձաններ (հիմնականում՝ գիպսե):Հայկական գծանկարչության լավագույն նմուշներից է «Սասունցի Դավիթ» էպոսիհոբելյանական ակադեմիական համահավաք տեքստի հրատարակության նկարազարդումներիշարքը (1939 թ.), որն առանձնանում է միանգամայն նոր ձևով և գեղարվեստականմեկնաբանմամբ: Նույն եղանակով է ստեղծել «Տիգրան Մեծ» (1940 թ.), «Ոսկան Երևանցի» (1946 թ.) և այլ գրաֆիկական գործեր: Քոչարը 1955 թ-ին կերտել է «Զվարթնոցի արծիվը» մոնումենտալուղենշան-կոթողը (ճարտարապետ՝ Ռաֆայել Իսրայելյան): Նրա «Սասունցի Դավիթ» (1959 թ.,ճարտարապետ` Միքայել Մազմանյան, Երևան, ՀԽՍՀ Պետական մրցանակ՝ 1967 թ.) արձանըդարձել է հայկական ոգու խորհրդանիշ.ձիարձանի ոճավորված ցայտուն ծավալաձևերն ստեղծում են լուսաստվերային հարուստ խաղ,ընդգծում ձիու և հեծյալի անկասելի թռիչքը պայմանավորող հոգեկան ծայրահեղ լարումը: Ներքին մեծ ուժն ու մոնումենտալ հզորությունը կարծես նվազել է հաջորդ՝ «ՎարդանՄամիկոնյան» արձանում (1975 թ., ճարտարապետ՝ Ստեփան Քյուրքչյան):Մոմաներկի գյուտի համար Քոչարին տրվել է հեղինակային վկայագիր (1948 թ.). այդտեխնիկայով է ստեղծել «Աղջկա դիմանկարը» (1945 թ.), «Մանիկի դիմանկարը»,«Կոմիտաս» (երկուսն էլ՝ 1946 թ.) և այլ գործեր: Թեմատիկ կոմպոզիցիաներից հայտնի են «ԴոնԿիխոտ» (1951 թ.), «Նիզամին որդու հետ» (1953 թ.),«Մեխլու վարդապետի ապստամբությունը» (1955 թ.) գրաֆիկական գործերը և «Պատերազմիարհավիրքը» (1962 թ.) գեղանկարը: Քոչարը ձևավորել է Ալեքսանդր Պուշկինի«Քարե հյուր», Կառլո Գոլդոնիի «Բամբասանք և սեր» (երկուսն էլ՝ Երևանի Գաբրիել Սունդուկյանիանվան թատրոն), Իմրե Կալմանի «Կրկեսի իշխանուհին» (Երևանի երաժշտական կոմեդիայիթատրոն) պիեսների բեմադրությունները: Քոչարի գործերից պահվում են ՀՀ, ԱՊՀ և Եվրոպայի երկրների թանգարաններում: Անհատական ցուցահանդեսներ է ունեցելԵրևանում (1965, 1971 և 1978 թթ.), Մոսկվայում(1973 թ.), Բաքվում ու Թբիլիսիում (1974 թ.), գործերի հավաքածուների ցուցադրումներ՝ Փարիզում (1945և 1966 թթ.): 2007 թ-ին Երևանում լույս է տեսել նրա «Ես ևԴուք» գիրքը: Երևանում գործում է Քոչարի թանգարանը, նրա անունով կոչվել է փողոց, Հրազդան քաղաքում՝ գեղարվեստի դպրոցը:

Happiness

One essential standard for living is being able to be happy. Happiness can be found in many different forms. It can be found with the purchasing of inanimate objects that better our living styles or it can be found with someone else that you associate with. Everybody has his or her unique understanding of happiness. One believes that happiness is when you have much money, the other thinks that you are happy when you have a lot of achievements in your job, for another person happiness is when are surrounded by many good friends. Happiness is not a materialistic thing, it doesn’t live in a house somewhere, it’s not found in the glove box of a car it’s something needed by everybody. A happy person radiates kindness in his or her social environment. Happiness is when you live with your parents, when you have many friends, when you are in nature, especially when you rest outside with your family and friends. As I’ve already mentioned many people say that being rich is happiness but I don’t think so. Money is an instrument for your well-being and more. Happy man becomes optimistic. Happiness is not something born with a person but without it life becomes dull and colorless. A man can’t live without it. People create their happiness themselves. Everybody expresses it in his or her own way. What makes us happy is so varied. I wish everybody share their happiness with other people. If each person made at least one person happy, the world would be so kind and beautiful.